Wiegen

Je adem stokt
Na al dat huilen
Ik wieg je zachtjes
Heen en weer

Je hand valt open
Diepe zucht
Je zware wimpers
Eindelijk neer

Het wiegen
Is een kunst geworden
Ik voel jou
Jij voelt mij

We gaan steeds slomer
Heen en weer
Dan leg ik je neer
Met je knuffeltje erbij
Dit bericht is geplaatst in Gedichten met de tags . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *